ავტორი თანამედროვე ესთეტიკური პრინციპებიდან აშუქებს კონსტანტინე გამსახურდიას მიმართებას საბჭოურ სინამდვილესთან; მის ესთეტიკურ-პებლიცისტურ წერილებსა და თანამედროვეობისადმი მიძღვნილ ქმნილებებს (ოციანი წლების ნოველებსა და რომანს ,,დიონისოს ღიმილი“ განიხილავს, როგორც ახალი მხატვრული პროცესის საწყის პერიოდს ქართულ პროზაში და ეროვნული ცნობიერების განმტკიცებისათვის ბრძოლაში).