მონოგრაფია მიზნად ისახავს ვეფხისტყაოსნის სახისმეტყველების შესწავლას, რაც გულისხმობს პოემის ფაბულის, სიუჟეტისა და მხატვრული სტრუქტურის სიმბოლურ და ალეგორიულ ინტერპრეტაციას. თანამედროვე მედიევისტიკის მიღწევათა გათვალისწინებით ნაშრომში მოცემულია ახლებური გააზრება რუსთველის მხატვრული აზროვნებისა და მსოფლმხედველობისა, ინიციაციური სიბრძნის ძირითადი იდეებისა, რომელნიც არეკლილნი არიან ვეფხისტყაოსანში ქართული საღვთისმეტყველო აზროვნებისა და მითოლოგიისათვის დამახასიათებელი ფორმით.