ნაშრომში განხილულია ლიტერატურულ-კრიტიკული აზრის თანდათანობით განვითარებისა და მომწიფების პროცესი XI საუკუნიდან, როდესაც ეფრემ მცირემ თარგმანის თავისი თეორია ჩამოაყალიბა, XIX საუკუნის 70-იან წლებამდე, როდესაც ქართველმა სამოციანელებმა საბოლოოდ დაამკვიდრეს რეალისტური ხელოვნების პრინციპები.