ნაშრომი ეხება ხევსურული ჩვეულებითი სამართლის უმნიშვნელოვანეს ინსტიტუტს – „რჯულს“ ანუ სამედიატორო სასამართლოს. მასში ეთნოგრაფიულ და გამოუქვეყნებელ საარქივო მასალებზე დაყრდნობით იურიდიული კუთხით პირველადაა განხილული ხევსურული „რჯულის“ საქმიანობის ძირითადი პრინციპები, მისი ორგანიზაცია და ამ ინსტიტუტთან დაკავშირებული პროცესუალური საკითხები.