წიგნი ეხება XII-XIII საუკუნეების ქართული მწერლობის ძეგლს ,,ისტორიანი და აზმანი შარავანდედთანი“, რომელსაც სპეციალისტები ორ ნაწილად ყოფენ. აზრთა სხვადასხვაობას იწვევს ამ ნაწილების ურთიერთობისა და ავტორის საკითხი. თხზულების ენობრივი ანალიზის საფუძველზე წინამდებარე ნაშრომის ავტორი ასკვნის, რომ მკვლევართა მიერ გამოყოფილი ორი ნაწილი ორი დამოუკიდებელი ნაწარმოებია და დაწერილია სხვადასხვა პირის მიერ. ერთი მონაკვეთი, ცამეტი გვერდის ოდენობისა, ენობრივად განსხვავებული აღმოჩნდა როგორც პირველი, ისე მეორე ნაწილისაგან და გამოყოფილია როგორც ჩანართი.