წიგნი ეძღვნება აღმოსავლეთის ფილოსოფიის, კერძოდ, ძველი ინდოეთისა ღა ჩინეთის ძირითადი ფილოსოფიური მიმართულებების სისტემურ დალაგებასა და თავისებურებათა ანალიზს. კრიტიკულ ასპექტში გათვალისწინებულია ფილოსოფიის ისტორიისადმი ევროპოცენტრისტული მიდგომა და, ამასთან დაკავშირებით, ცალკეულ თავში განხილულია კულტურის განვითარებასთან მიმართებაში ფილოსოფიურ-ისტორიული პრობლემა „აღმოსავლეთი-დასავლეთი“; ცალმხრივ დასავლური ორიენტაციისადმი დაპირისპირებულია აღმოსავლური სიბრძნის, კულტურისა და ფილოსოფიური აზროვნების თავისთავადობის, კულტურისა და სიბრძნის ორიგინალურობის დაცვის პოზიცია; ნაცადია დასავლურისა ღა აღმოსავლურის დომინირების, ერთ ერთის პრიორიტეტის ცალმხრივობათა გადალახვა; წარმოჩენილია აღმოსავლეთში ფილოსოფიის ისტორიული წარმოშობის სპეციფიკურობა მითოსურ და რელიგიურ მსოფლმხედველობებთან მიმართების ღირებულებითი თვალსაზრისით.