რომანში მკითხველი მთხრობელთან ერთად საკუთარი მეხსიერებისა და შეგრძნებების არქეოლოგი ხდება, ცდილობს, ინტუიციურად ჩასწვდეს რეალობას და მოიხელთოს ზღვარი ნამდვილად არსებულსა და წარმოსახულს შორის, გასცეს პასუხი კითხვაზე – ვინ გვიყვარდება ხოლმე? ჩვენ წინაშე არსებული ადამიანი თუ ჩვენივე წარმოდგენა მასზე? პასუხების ძიებაში დრო მნიშვნელობას კარგავს და, პრუსტის სიტყვებითვე, ელასტიკური ხდება, რომელიც ჩვენი გრძნობებისა და სხვაში აღძრული განცდების მიხედვით იცვლის ფორმას.