ნაშრომში განხილულია დავით აღმაშენებლის, დემეტრე I, გიორგი III და თამარის დროინდელი საქართველოს სომხეთთან, აზერბაიჯანთან (შარვანი, ადარბადაგანი), ჩრდილოეთ კავკასიასთან (ჩერქეზეთი, ოსეთი, ჩეჩნეთ-ვეინახები, დაღესტანი, ყივჩაყეთი) პოლიტიკური ურთიერთობის ისტორიის საკითხები: გაანალიზებულია საქართველოსა და აღნიშნულ ქვეყნებს შორის ურთიერთდამოკიდებულების ფორმები, ნაჩვენებია ის როლი, რომელსაც ასრულებდა საქართველო განსხვავებული სარწმუნოებისა და ეკონომიური მდგომარეობის მქონე კავკასიის ხალხთა გაერთიანებისა ღა საერთო მტრის – თურქ-სელჩუკთა წინააღმდეგ წარმართვის საქმეში.