ციფრული ბიბლიოთეკა

,,მამა ალექსანდრ მენი (1935-1990) რელიგიური ფილოსოფიური ანთროპოლოგიის და ღვთისმეტყველების თვალსაჩინო წარმომადგენელია. საერთოდ, მისი შემოქმედება გამოირჩევა მრავალმხრიობით, სიღრმითა და სინათლით. ეროვნებით ებრაელმა უნივერსალმა მოაზროვნემ ღრმად გაითავისა ქრისტიანული სარწმუნოება და ხანმოკლე მოღვაწეობის პერიოდში მრავალი მაღალღირებული ნაწარმოები შექმნა, სადაც ნათლად ჩანს მართლმადიდებელი ქრისტიანი მამების და დიდი რუსული რელიგიური ფილოსოფიის (ვლ. სოლოვიოვიდან რომ იღებს სათავეს) გავლენა; ამასთან ერთად ყურადღებას მიაპყრობს დასავლური ქრისტიანობის (კათოლიციზმი, პროტესტანტობა), აღმოსავლური რელიგიების (ბუდიზმი, ბრაჰმანიზმი, კრიშნაიზმი, კონფუციანელობა) და თანამედროვე ფილოსოფიური მიმდინარეობების თუ პოზიტიური მეცნიერებების მინაღწევარს. „ადამიანი ხშირად ივიწყებს იმას, თუ რაოდენ ხანმოკლეა ჩვენი სიცოცხლე. ჩვენ საკუთარი არსების პერიფერიაზე ვიმყოფებით, ვცხოვრობთ რა რაღაც წარმავლობაში. ამასთან ადამიანი ვერასოდეს ვერ შეძლებს დასჯერდეს მხოლოდ ზედაპირულს, დროებითსა და წარმავალს. ბევრი ჩვენგანი რაღაცნაირი აგრესიული სიხარულით ცდილობდა და ცდილობს სულის უკვდავების შესახებ ძველი სწავლების უარმყოფელი მეცნიერული არგუმენტების მოჩხრეკას, მაგრამ ამგვარი სწრაფვა კაცობრიობისთვის ყველაზე იდუმალი იმედის მოსპობისა ტყუილუბრალოდ გამოდის მეცნიერულობის ლოზუნგით, რადგანაც უკვდავების რწმენა ყველა ცივილიზაციაში არსებობდა. ჩვენ ყველანი წუთისოფლის სტუმრები ვართ, იდუმალებიდან მოსულნი და ისევ იდუმალებაში მიმავალნი. აქ ყველაფერი, ყველაზე ძვირფასი და ღვთაებრივი, რაც კი ჩვენში არსებობს – ჩვენი სული, ჩვენი პიროვნება, ჩვენი სინდისი – იზრდება და იწრთობა. ჩვენ უნდა ვიცოდეთ, რომ ამ ხანმოკლე მიწიერ სიცოცხლეს უზარმაზარი მნიშვნელობა იმიტომ აქვს, რომ ის არის მარადიულობის სკოლა““.